برگرفته از کتاب نگاه اول شخص
گفت و گوهای علی عبداللهی با شاعران و نویسندگان جهان
مجتبی عبدا…نژاد، مترجم و پژوهشگر ادبیات درباره حال شعر فارسی امروز می گوید:
صد سال پیش، نیم قرن پیش، مردم وقتی می خواستند از خانه بروند بیرون لباس مرتب می پوشیدند.
لباسشان را اتو می کشیدند. کراوات می زدند. موهایشان را شانه می کردند. الان بچه های امروز وقتی
می خواهند از خانه بزنند بیرون، عمداً لباسی می پوشند که از چند جا سوراخ است.
چروک دارد. اصلاً دستگاه هایی وجود دارد که این لباسها راعمداً چروک می کنند. موهایشان راعوض اینکه
شانه کنند، سیخ سیخی می کنند. فاق شلوارشان را تا نیمه های باسنشان پایین می کشند. ما این ویژگی ها را در
شعرفارسی هم می بینیم.
شاعرها عمداً شعری تولید می کنند که چروک است. از چند جا سوراخ است. موهایش سیخ سیخی است.
بعد خیال می کنند این نوآوری است و انقلابی در شعر بوجود آورده اند. اما این(نوآوری یا شلوار پاره پاره) انقلاب نیست. تصویر
ممسوخ (نوآوری یا شلوار پاره پاره)همان بی خردی و بی هویتی است که در طرز لباس پوشیدن جوان امروزی وجود دارد.
فرمالیسمی که در شعر فارسی امروز می بینیم (فرمالیسم به معنای کلی می گویم ) تصویر آن ریاکاری
و ظاهربینی و فرمالیسمی است که در مناسبات اجتماعی وجود دارد. بی معنایی که در شعر امروز فارسی
می بینیم، تصویر ممسوخ(نوآوری یا شلوار پاره پاره) آن بی معنایی و پوچی است که در این دوره از تاریخ ایران وجود دارد،
اینها را نمی شود انکار کرد.
