فوت آقای هاشمی رفسنجانی برای همه غیر منتظره و ناگهانی بود.
درباره اثرات فقدانش روی اوضاع سیاسی کشور ابهامات زیادی برای همه وجود داره.
بلافاصله بعد از اعلام خبر در گذشتش رسانه های مختلف هر کدوم با دیدگاه سیاسی
خودش اونو مرور کردن و هر کدوم اون قسمت از فعالیت های متنوعش که با جهت گیری
سیاسی خودشون هماهنگ بود رو پررنگ تر جلوه دادن.اما یکی از فعالیت های ایشون به صورت
مشترک توسط همه ی رسانه ها پوشش داده شد و این فعالیت نگارش کتاب توسط اون بود.
خیلی جالبه که میون انبوه فعالیت های انجام گرفته سیاسی و اجتماعیش کتابی
که در سال ۴۶و در سالهای اغازین فعالیت سیاسی اش نوشته شده هنوز تو صدر رزومه ی ایشون قرار داره.
این جادوی نگارش کتابه.
سالها بعد شاید با تغییرات سیاسی دیگه هر روز به سلیقه های مختلف رزومه اونو کوچکتر کنن
و هر کس تو نبودش اقداماتی که رفسنجانی منشا اون بوده رو به نام خودش سند بزنه اما هیچ کس
نمیتونه تالیفات ایشون رو به نام خودش کنه.رفسنجانی حتی لقبی که دوست داشت تاریخ اونو به این
اسم بخونه رو هم سالیان پیش برای خودش انتخاب کرده بود.ایشون با نوشتن کتاب “امیر کبیر قهرمان مبارزه با استعمار”اسم
خودشو در کنار امیرکبیر و همتراز اون قرار داد تا امروز ناخوداگاه بقیه هم اونو تو این جایگاه قرار بدن.
امروز یکی از آرزوهای اکثر مردم اینه که کاش رفسنجانی کتاب های بیشتری نوشته باشه که در اینده منتشر
بشه و رموز مدیریت و دوام طولانی مدتش تو سیاست ایران با خودش به گور نره.
