دیکنز پر کار بود؛ 15رمان نوشت که ده تای اونا بالغ بر هشتصد صفحه هستن، به اضافه‌ی انبوهی
داستان، مقاله، نامه و نمایش نامه، با این همه، تنها تو شرایط معین می تونست کار کنه.
اول این که باید سکوت مطلق بر قرار می بود. تو یکی از خونه هاش، یه در اضافی پشت در
اتاق مطالعه تعبیه شده بود تا سر و صدا رو مهار کنه.
دیگه این که اتاق مطالعه اش باید به دقت آراسته می بود: میزی جلو پنجره و روی اونم نوشت افزاری
شامل قلم های پر غاز و جوهر آبی؛ در کنار اینا ، تزئینات متعددی هم قرار داشت، از جمله گلدان کوچکی
پر از گل های تازه، یک کارد کاغذبری بزرگ، برگ زراندودی که خرگوشی روی اون نقش شده بود و دو پیکره ی کوچک
برنزی ( یکی نزاع دو وزغ فربه و دیگری اشراف زاده ای که توله سگها دورش رو گرفتن)
ساعات کار دیکنز هرگز تغییر نمی کرد.
پسر بزرگش به یاد میاره که «هیچ منشی و کارمندی به قدر او روشمند و منضبط نبود.
این همه وقت شناسی یا نظم و قاعده ای که اون صرف خلاقیت و تخیل خودش می کرد، خرج
هیچ وظیفه‌ی رایج، کسالت بار و یکنواختی نشده . » ساعت هفت صبح بیدار
می شد، صبحانشو ساعت هشت می خورد و ساعت نه دیگه تو اتاق کارش بود.
تا ساعت دو بعداز ظهر اونجا می موند و بعد، برای صرف ناهار با خانوادش، وقفه ای کوتاه تو کارش
می انداخت. تو ساعت ناهار انگار به خلسه فرو می رفت، بی اراده و ماشین وار غذا می خورد، به ندرت
حرف میزد و عجله داشت که پشت میز تحریرش برگرده. تو یه روز معمولی
می تونست حدود دو هزار کلمه بنویسه، اما پرنده ی خیالش که به پرواز درمیومد، بعضی وقتا تا دو برابر اونو هم می نوشت.
با این حال، روزهایی هم بود که هیچ نمی نوشت، اما به ساعات کاری اش تمام و کمال پایبند می موند، پشت
میز می نشست، کاغذی رو بی هدف خط خطی می کرد و از پنجره به بیرون خیره می شد تا وقت بگذره.
رأس ساعت دو از پشت میز بلند میشد تا تو حومه ی شهر یا خیابان های لندن سه ساعت تموم پیاده روی کنه.
تو این پیاده روی ها به داستانش فکر می کرد؛ به قول خودش، «به جست و جوی تصاویری می روم که قصد ساختنشان را دارم ».
برادر زنش به خاطر میاره که دیکنز، تو راه بازگشت به خونه، «تجسم نیرویی بود که گویی از چشمه ی نهانی در دل
وی می جوشید و از هر روزن وجودش بیرون می تراوید».
با این همه، شبهای دیکنز تو آرامش می گذشت: ساعت 6 شام می خورد، شبو با خانواده یا دوستانش می گذروند
و نیمه شب هم میخوابید.
