“هزار سال بقا بخشدت مدایح من”
“چنین نفیس متاعی به چون تو ارزانی”
حافظ شاعری مدیحه گو نبوده و در کل دیوانش مدایح او انگشت شماره.
با این حال معدود مدایح سروده حافظ اسم کسایی که درباره اونا شعر گفته شده رو
تو تاریخ جاودان کرده.
خود حافظ هم میدونسته که با اسم بردن از شخصی تو “کتابش”اونو تو تاریخ جاودان
میکنه و تو بیت بالا روی اون تاکید میکنه.
و اینطوریه که بعد از حدود هفتصد سال با خوندن این قصیده ما متوجه میشیم
که تو دوران شاه شجاع وزیری به نام قوام الدین محمد وجود داشته.
و اگه دیوان حافظ نبود ما شاید اسم خود شاه شجاع رو هم نشنیده بودیم.
کتاب، عمر جاودان میده.
